زیارت به منزله بهره‌مندی از دریای محبت پروردگار است. هرکس بتواند دوستداری خود را با خدا و ائمه اطهار(ع) بیشتر کند، بهره‌اش از این دریا افزون‌تر است

زیارت نیابتی و شرایط آن

در زیارت نیابتی اگر زیارت واجب باشد، مثل زیارت خانه خدا، شرایط خاصی را می‌طلبد؛ یعنی اگر کسی که زیارت بر او واجب شده، نتواند به زیارت برود، مثلا استطاعت بدنی نداشته باشد دیگران می‌توانند به نیابت از او به زیارت خانه خدا بروند، ولی در زیارت مستحبی، هرکس می‌تواند به نیابت از دیگران زیارت کند یا نماز زیارت بخواند.
می‌تواند نیت زیارت کند برای کسانی که حضور ندارند؛ چه دورند چه نزدیک، چه زنده‌اند چه مرده‌ ،چه زن هستند چه مرد، این‌ها مشکلی ندارد و انسان می‌تواند در زیارت مستحبی به طور مستقل از طرف خودش و به نیابت از دیگران برای تعدادی زیادی نیت کند و بگوید من به نیت تمام مؤمنین و مومنات این زیارت را می‌خوانم یا برای آن‌ها هدیه می‌کنم، اما شرط نیابت این است که آن کسی که عمل مستحبی را انجام می‌دهد، شرایط صحت عمل را داشته باشد؛ یعنی مومن باشد. اعتقادش درست باشد،‌ عقلش درست باشد، عمل را درست انجام بدهد و عملش خالص باشد.

ادب در زیارت

پاکیزگی روحی و جسمی از آداب زیارت است که روحمان را جلا می‌دهد. ادب معنوی و ظاهری نیز در رفتن به زیارت بسیار موثر است. افرادی که دسته‌جمعی به زیارت می‌روند و همسفرانشان افرادی مسن یا مریض هستند، کمک کردن به آن‌ها در نزدیک شدن به امامی که به زیارتش می‌رویم، موثر است. ما باید در قلبمان شور و اشتیاق به امام و زیارت داشته باشیم و قلبمان جلوتر از خودمان وارد حرم شود و اظهار محبت کند. بهتر است با فاصله از ضریح بایستیم و زیارتی باشرف و ادب داشته باشیم.

آثار زیارت پس از زیارت

در روایتی داریم که فکر در عمل به مراتب برتر از خود عمل است؛ مثل اینکه نگهداشتن فرزند از فرزنداری مهم‌تر است. بنابراین حفظ زیارت بسیار مهم است. حفظ زیارت به این است که خودمان را واقعا به امامی که به زیارتش رفته‌ایم وصل کنیم؛ مثل قطره‌ای که وصل دریا شده است. باید توبه واقعی انجام دهیم. ترک گناه و رعایت حقوق دیگران از جمله کارهایی است که زیارت را حفظ می‌کند. باید از کارهایی که حالت معنوی را کمرنگ می‌کند، پرهیز کنیم تا زیارت در وجود ما حفظ شود.